------------------------------------------
Se lle preguntamos á xente maior diranos que antes as cousas duraban máis, que non había que substituílas por outras ata pasado ben tempo. Como exemplo o curioso caso dunha lámpada que leva acendida ininterrompidamente máis de cen anos no parque de bombeiros de Livermore (California), reliquia dunha época na que as cousas se facían para durar.
Pero agora os aparellos electrónicos estráganse axiña e iso é debido a algo intencionado chamado obsolescencia programada.
Este concepto xurdiu entre 1920 e 1930, cando se decidiu planificar a vida útil dun produto calculando de antemán o tempo que sería servible e asegurando así novas vendas.
A programación da obsolescencia ten lugar durante a fase de deseño do produto. Deste xeito garántese que falle nalgún momento e obrígase á persoa consumidora a comprar un modelo máis novo similar ao anterior. Por iso as impresoras se estragan cando imprimiron un determinado número de copias, as lámpadas fúndense cando levan acendidas un número de horas ou as medias de nailon rachan aínda que en 1920 se fabricaron unhas que eran practicamente irrompibles pero que se deixaron de vender por intereses comerciais.
Iso serve para aumentar a produción e os beneficios pero a cambio dánase ao medio ambiente e ás personas xa que non só os que compran son os afectados. Ese lixo electrónico acaba en vertedoiros sen ningún control nos países máis pobres e convértese nun gran problema para os habitantes deses lugares.
Andrea Perez fixemos un bo traballo as dous xuntas temos que seguir traballando así todo o curso
ResponderEliminar